یک نگاه دیگر

آهسته تر پدر! آهسته تر پدر!

به یقین می روی پدر! این اشک من اینقدر نیت که راه تو را سد کند.

می دانم که کار تمام شد، می دانم که با پنجه های قساوت، تورا از آغوش قلبم خواهند کشید. این دشمنی که پای جهالت بر زمین می کوبد و قلب دختران پیامبر میلرزاند، دست از تو نخواهند شست و تشنگی اش جز به خون تو فرو نخواهد نشست.

این دشمن که تنها برای کشتن تو نیامده است، آمده است تا هر لحظه هزار بار جگر فرزند پیامبر را بسوزاند.

این دشمن که جون گرگ وحشی به هنگام دریدن زوزه می کشد، این دشمن که چشمهایش را بسته است و شمشیرهایش را گشاده، بی تردید از تو، از حرم معصوم تو و از خیام مظلوم تو نخواهند گذشت.

می دان که خسته ای! می دانم که بی برادری پشتت را و این همه  تنهایی دلت را شکسته است.

می دانم که در یک روز، نه نصف روز هفتاد بار شهادت یعنی چه؟

می دانم که شهادت شبیه ترین خلق خدا به پیامبر –علی اکب- یعنی چه؟

می دانم که راهی میدان کردن فرزندان برادر و خواهر، کندن تکه تکه های جگر با جان تو چه کرده است؟

می دانم که پرپر زدن کوچکترین فرزند بر روی دستهای پدر، چه بر سر زمین و آسمان می آورد. با او چه می کند.

می دانم.

 اما من دخترم.

دختر است و پدر. دختر تنها در دستهای پدر است که رشد می کند و می بالد. غذای دختر، خنده پدر است و عزای دختر، اندوه پدر. چشم و دل دختر به لبها و ابروان پدر است.

اگر لبهای پدر به خنده گشوده شد، چشمهای دختر از شادی می درخشد. اگر ابروان پدر گره خورد، دل دختر آنچنان گره می خورد  که به هیچ چیز جز با دستهای پدر وا نمی شود.

من اگر چه فرزند توام فرزند زهرایم،فرزند حیدر کرّارم، فرزند پیامبر خدایم اما غصه می خورم که وقتی که می بینم تو فرزند مسلم را- پس از شهادت پدرشان- بر روی زانو می نشانی، سر و رویشان می بوسی، نوازششان می کنی، اما نیستی که مرا پس از شهادت خودت بر روی زانو بنشانی و گرد یتیمی از سرم و اشک یتیمی از نگاهم بستر.

بیا، بیا پدر، بیا لحظه ای بنشین و مرا بر زانو بنشان و تسلای دل کودکی باش که تا لحظه ای دیگر با همه چیز خویش وداع خواهد کرد.

بیا پدر، شهادت دیر نمی شود، آغوش خدا همچنان گسترده است و دشمنان همچنان چشم انتظار. این دشمنی، دشمنی نیست که با درنگ تو پشیمان شود. این دشمن، دشمنی نیست که دست از خون تو بشوید.

لحظه ای دیگر این ذوالجنح، تو را بر بالهای خویش خواهند نشاند و تو را، یکه و تنها به قلب دشمن خواهد برد، لحظه ای دیگر سنگ با خون پیشانی تو وضو خواهد کرد، لحظه ای دیگر زمین زمان به خون تو متبرک خواهد شد.

لحظه ای دیگر خورشید در قتلگاه غروب خواهد کرد و خون تو با قاصد سم اسبها، زمین را در خواهد نوردید. لحظه ای دیگر پروبال پروانگان تو در آتش خیمه ها خواهد سوخت.

من به یمن حضور خون تو در رگهایم، همه اینها را می دانم و چون می دانم می گویم که بیا این لحظه وداع را طولانی تر کنیم. بیا فراق را حتی اگر شده برای یک لحظه ای به تاخیر بیندازیم، هجران را معطل کنیم. لحظات شیرین پدری و دختری را کش دهیم و میان کودک و یتیمی به قدر ثانیه ای فاصله اندازیم.

پدر! به خدا که قصد من آزرئن تو نیست. نگو که <<لاتحرقی قلبی>> .

خاکستر شود آن دلی که بخواهد به قلب تو شراره آتش بیفکند.

پدر!نگو که گریه نکن! کسی که از این همه مصیبت، هیچ ندیده است، تنها و تنها با نام تو دلش می شکند و اشکش ناخواسته می چکد. چطور دختر تو که دختر توست و در لحظه لحظه این مصائب با تو زندگی کرده است، تاب بیاورد.

آدم پیامبر، آنگاه که خدا را به نام مقربانش سوگند می داد تا توبه اش پذیرفته گردد، وقتی به نام تو رسید بی اختیار دلش شکست و اشکش جاری شد. عرضه داشت: خدایا! نام محمد و علی و فاطمه و حسن ، غم از دلم می زدود و جانم را آرامش می بخشید اما این حسین کیست که نامش آتش بر جگرم می افکند و یادش قلبم را آتش می زند؟

آدم که با تو نزیسته است، آدم که حال نو را در این غربت ندیده است، آدم که دختر تو نبوده است، .....من جگونه می توانم گریه نکنم ؟!

ابراهیم، خلیل خداوند، به زمین کربلا که رسید، از اسب فرو غلطید و خون سرش، زمین کربلا را گلگون کرد، عرضه داشت: خدایا! به کدامین گناه، این گونه معاقب شدم.

وحی آمد: گناهی نکرده ای. اینجا زمین کربلاست و قتلگاه حسین .خون تو به همراهی خون حسین جاری شد.

موسی بن عمران از کربلا که می گذشت، پایش سست شد و زانوانش لرزید. عرضه داشت: خدایا! این چه حالت است؟

فرمود: اینجا قتلگاه حسین است.

و موسی در مصیبت فرزند پیامبر خاتم در مصیبت تو زارزار گریست.

اسماعیل پیامبر گوسفندانش را به کناره فرات آورده بود تا سیرابشان کن، سه روز تمام گذشت و هیچ گوسفندی لب به آب نزد.

پرسید:((خداوندا چه شده است؟))

وحی آمد که خود از گوسفندان بپرس .

آنان به سخن آمدند: ما دریافتیم که فرزند تو حسین در کناره این رود، عطشناک به شهادت خواهد رسید، ما چگونه این شهادت عطش آلوده را بدانیم و آب بنوشیم؟

پدر! گوسفندان اسماعیل از مصیبت تو اندوهگین شدند و اسماعیل منقلب شد و بغض در گلویش شکست.

اسماعیل فقط شنید که تو فرزند پیامبر خاتم تشنه شهید می شوی و هیچ ندید از آنچه ما دیده ایم و گریه امانش برید.

اسماعیل با تو نزیسته بود، اسماعیل دختر تو نبود، اسماعیل از چشمهای تو مهر پدری ندیده بود، اسماعیل یک ((بابا))از زبان تو نشنیده بود.

آن زمان که کشتی نوح از فراز کربلا می گذشت، ناگهان طوفان وزیدن گرفت، آب متلاطم شد و اهل کشتی در اندیشه عرق گشتن، بی تاب شدند.

و نوح عرضه داشت((خدایا! از همه جهان بر محمل کشتی گذشتیم و هیچ به طوفان اندوهی چنین برنخوردیم، اینجا کجاست؟ این چه حالت است))

جبرئیل وقتی ماجرای تو را برای نوح و اهل کشتی نقل کرد، ضجه و مویه آنان به آسمان رسید و مصیبت تو چنگ بر روحشان انداخت.

عیسی و حواریون وقتی به زمین کربلا رسیدند، تا ننشستند و در مصیبت تو سیر نگریستند، آرام نگرفتند.

یحیی را خداوند برای چه به زکریا داد؟ مگر جز این بود که زکریا می خواست جرعه ای از اقیانوس مصیبت تو را بچشد؟

((کهیعص)) چه بود جز اخبار شهادت تو؟

از من تحمل نخواه پدر!

قبول کن که گریستن برای تو ارادی نیست. بپذیر که دخترت از این پس کسی را برای درددل کردن نخواهد یافت.

زینب، این آینه تمام نمای تو آنقدر داغ دیده است که من اگر جان بسپارم داغ او را سنگینتر نمی کنم.

می روی پدر! تامل کن! یک لحظه دیگر هم پدر داشتن، یک لحظه است.

اگر تو پدری، جز حسین بودی و من دختری جز دختر تو، این مصیبت اینقدر سنگین نبود،اما چه کنم، پدری که از دستم می رود حسین است، محور آفرینش است و عمود خلقت.

من، نه فقط پدر که امامم را، مرادم را، عشقم را، امیدم را و بهانه حیاتم را پیش چشم خویش پرپر می بینم.

به خدا که قصد من آزردن تو نیست، به خدا که این اشک نیست، پاره های مذاب جگر است. ببخش پدر، قصد من نگه داشتن تو نبود، پای تو استوارتر از آن است که در سیلاب اشک من بلغزد.

فقط خواستم لحظه وداع را طولانی تر کنم. سوار شو پدر، سوار شو پدر، دشمن هر لحظه به خیمه ها نزدیکتر می شود.

آی ذوالجناح! اینکه بر فراز خود می بری،جان ماستف جان سکینه است، جان رقیه است، جان زینب است، جان یک کاروان ، جان جهان است.آرامتر ذوالجناح!

پدر!...پدر!...یک نگاه دیگر!

                                                                  برگرفته شده از کتب خداکند تو بیایی نوشته سیدمهدی شجاعی